بزرگنمايي:

اخبار محرمانه - شاه در تمام طول مصاحبه سر پا ایستاده بود و تنها یک بار برای پاسخ به تلفنی نشست. او در جواب این‌که حال خود را چگونه توصیف می‌کند، گفت: «بهترم»

روز سه‌شنبه چهارم دی‌ماه 1358 ده روز پس از ورود شاه به پاناما و 51 روز پس از اشغال سفارت آمریکا توسط دانشجویان مسلمان پیرو خط امام، خبرنگار روزنامه‌ی انگلیسی «دیلی‌میل» برای مصاحبه با شاه و فرح به اقامتگاه موقت آنان در پاناما رفت.
شاه در این گفت‌وگو که در بحبوحه‌ی بحران گروگان‌گیری انجام می‌شد و حکومت ایران آزادی گروگان‌ها را مشروط به استرداد شاه به کشور برای محاکمه کرده بود، گفت که حاضر است پای میز محاکمه بنشیند ولی در عین حال شروطی را برای این کار مطرح کرد.
روزنامه‌ی کیهان روز چهارشنبه 12 دی 58 بخش‌هایی از مصاحبه‌ی دیلی‌میل با شاه و فرح را به نقل از یونایتدپرس منتشر کرد که در پی می‌خوانید:
شاه مخلوع ایران در یک مصاحبه‌ با خبرنگار دیلی‌میل در روز سه‌شنبه‌ی گذشته گفت که او خاک آمریکا را به خاطر آزادی گروگان‌های آمریکایی و کمک به دولت آمریکا جهت حل این مسئله ترک کرده است ولی با کمال تاسف هنوز مشکل بر سر جای خود باقی است! روزنامه‌ی دیلی‌میل که با شاه مخلوع مصاحبه کرده است اظهار نظر می‌کند که شاه کم‌کم خود را برای شرکت در یک جلسه‌ی بین‌المللی برای پاسخ‌گویی درباره‌ی اتهاماتی که به او در دوران سلطنتش وارد می‌شود آماده می‌کند و قبول کرده است که می‌تواند پاسخ‌گوی این اتهامات باشد. شاه مخلوع گفت: «من خوشحال می‌شوم که درباره‌ی من با آن‌چه که در دوران سلطنتم برای ایران کسب کرده‌ام قضاوت شود.»
شاه سابق در دنبال سخنانش افزود: «من حاضرم در یک دادگاه بی‌طرف توسط قضات محاکمه شوم ولی با توجه به سوابق باید این رسم برای تمام سران کشورهایی هم که شامل دگرگونی رژیم شده‌اند بشود و هر رهبری که از کار برکنار می‌شود، رژیم جدید او و سران قدیم را به محاکمه بکشاند.»
خبرنگار دیلی‌میل گزارش می‌دهد که شاه در تمام طول مصاحبه سر پا ایستاده بود و تنها یک بار برای پاسخ به تلفنی نشست. او در جواب این‌که حال خود را چگونه توصیف می‌کند، گفت: «بهترم»
مصاحبه با فرح
«این جزیره قشنگ است ولی در صورتی که شما در درون هم خوشحال باشید.» این کلمات فرح دیبا همسر شاه مخلوع است که در پاسخ خبرنگار دیلی‌میل انگلیسی گفت. فرح اضافه کرد: «تحت آن‌چنان تشنج عصبی هستم که حتی قادر به نگاه کردن به این جزیره و دریای قشنگ نیستم و اصلا من نمی‌توانم ببینم.» در پاسخ این سوال که چه احساسی در مورد 50 گروگان آمریکایی در تهران دارید، فرح پاسخ داد: «ما خود گروگان‌هایی هستیم که هم گروگان هستیم و هم شکنجه می‌شویم.»
او ادامه داد: «این مشکل است و احساس ما احساس یک زندانی است. با وجود ماموران امنیتی، قایق‌های گشتی امنیتی، سوالات گوناگون در هرجا، شرایطی بدتر از زندان را برای ما به وجود آورده است. هر بار که من می‌خواهم کسی را ببینم باید تصمیم بگیرم که آیا می‌توانم بخندم یا خیر! و البته هر روز بچه‌ها هراسان‌تر می‌شوند از این‌که ممکن است چیز تازه‌تری اتفاق بیفتد.»
او گفت: «نه من و نه شوهرم هیچ وحشتی از مردن نداریم و تنها فکر و ناراحتی ما بچه‌های‌مان و ایرانی‌هایی هستند که کشته شده‌اند. بالاخره روزی این دربه‌دری به پایان خواهد رسید و ما در یک منطقه‌ی آرام و بدون دغدغه‌ی خاطر به زندگی خواهیم پرداخت. من دعا می‌کنم که این وضع هرچه زودتر خاتمه یابد.»