بزرگنمايي:

اخبار محرمانه - هم میهن /متن پیش رو در هم میهن منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست
نکته بسیار با اهمیت و البته تاسف‌بار این است که دکتر حسینی، به صراحت گفته است که ما به هیچ وجه مجوز نداده بودیم که لباس‌شخصی‌ها وارد کوی دانشگاه شوند و با دانشجوها برخورد کنند. مشابه همین داستان، در 18 تیر سال 78 رخ داد و همان موقع هم رئیس دانشگاه تهران گفت که ما موافق کاری که لباس‌شخصی‌ها انجام دادند نبودیم و حالا همان کار را تکرار کرده‌اند. این ماجرا باید یک جایی برای همیشه حل شود.
 صادق زیباکلام| پیرامون موضوع قتل دانشجوی دانشگاه تهران و حوادثی که در کوی دانشگاه تهران رخ داد، به 4 موضوع می‌توان اشاره کرد:
1- بحث اول پیرامون منطقه‌ای است که قتل در آن رخ داده و خود من بارها از آن منطقه عبور می‌کنم و وضعیت را دیده‌ام. در امیرآباد خیابان‌های فرعی که وجود دارد، خیلی خلوت است؛ بنابراین افرادی که بخواهند سرقت یا زورگیری کنند، محیط برایشان مناسب است. قبل از این باید فکری برای امنیت آنجا صورت می‌گرفت که نگرفته بود و از این به بعد امیدواریم فکری به حال آن منطقه شود.
2- مسئله دیگری که وجود دارد اعتراض دانشجوها در کوی است. آنها در محیط کوی دانشگاه جمع می‌شوند، روی زمین می‌نشینند و سکوت می‌کنند تا با حمله نیروهای لباس‌شخصی مواجه می‌شوند. اتفاقی که نه برای اولین بار رخ داده است و نه آخرین بار آن خواهد بود که به دانشجوها حمله می‌کنند. نکته‌ای که مطرح می‌شود، این است که این لباس‌شخصی‌ها، برای کدام ارگان، نهاد و یا سازمان هستند؟ آیا لباس‌شخصی‌ها نباید تابع یک قانون و مقررات و ارگانی باشند؟ چه کسی به اینها مجوز می‌دهد که آنها به معترضان حمله کنند؟ این ماجرا بارها و بارها اتفاق افتاده و تا به امروز هم هیچ‌کس پاسخگوی عملکرد لباس‌شخصی‌ها نبوده است و مسئولیت آنها را قبول نکرده است. اگر در همین حمله آخر آنها، یک نفر مجروح می‌شد و فوت می‌کرد، مسئولیت بر عهده چه کسی بود؟ 
3- نکته قابل اشاره دیگر، پیرامون مقامات کشور است. عمل دکتر حسینی، سرپرست دانشگاه تهران که بلافاصله پس از اطلاع از حمله لباس‌شخصی‌ها، به کوی می‌رود و در میان دانشجوها قرار می‌گیرد، حرکت بسیار ستایش‌انگیزی است. همچنین کاری که دکتر سیمایی‌صراف انجام داد و سفرش به عربستان را نیمه‌تمام گذاشت و برای رسیدگی به موضوع به ایران برگشت، قابل احترام است و نشان می‌دهد شخص وزیر علوم بی‌تفاوت به این موضوع نیست که بخواهد تنها به صدور یک پیام و دستور پیگیری اکتفا کند و ژست‌هایی را بگیرد که معمولاً گرفته می‌شود. البته هر قدر که کار ریاست دانشگاه تهران و وزیر علوم قابل احترام است، سکوت آقای رئیس‌جمهور تاسف‌آور بود. نکته بعدی درباره مجلس است. مجلس قرار بود که خانه ملت باشد.
از همه جا یک صدایی در آمده اما از جایی که قرار بود خانه ملت باشد، صدایی بلند نشده است. کار مجلس هم تاسف‌آور بود. نکته جالب دیگر این است که برخی مسئولان جمهوری اسلامی کاری که دولت ترامپ درباره پناهجویان انجام داده و خشونتی که به خرج داده را تقبیح می‌کنند و به آن عملکرد دولت آمریکا معترض می‌شوند اما در چندصدمتری خودشان، وقتی لباس‌شخصی‌ها به دانشجوها حمله می‌کنند را نمی‌بینند. این نشان می‌دهد که چقدر سیاست‌زدگی و کارهای نمایشی ارزش و اعتبار پیدا کرده و جای خود را به پرداختن به واقعیت‌ها داده است. 
4- نکته بسیار با اهمیت و البته تاسف‌بار این است که دکتر حسینی، به صراحت گفته است که ما به هیچ وجه مجوز نداده بودیم که لباس‌شخصی‌ها وارد کوی دانشگاه شوند و با دانشجوها برخورد کنند. مشابه همین داستان، در 18 تیر سال 78 رخ داد و همان موقع هم رئیس دانشگاه تهران گفت که ما موافق کاری که لباس‌شخصی‌ها انجام دادند نبودیم و حالا همان کار را تکرار کرده‌اند. این ماجرا باید یک جایی برای همیشه حل شود.